Rozważna&Romantyczna w świecie książek

"Opowieść podręcznej" Margaret Atwood to nie byle jaka powieść antyutopijna. Do tej pory miałam do czynienia jedynie z tymi przeznaczonymi dla młodzieży, gdzie główna bohaterka, z początku przeciętna, stawała się liderem, symbolem ruchu oporu, była odważna i gotowa do poświęcenia. Czasami występował tam pewien wątek fantastyczny, więc historia nie nabierała tak silnego przekazu jak w tym przypadku. Nasza bohaterka - Freda jest dojrzałą kobietą, a to co ją spotkało wydaje się bardzo realne i bardzo smutne. Wydaje się być przypadkową bohaterką, bo gdyby przyjrzeć się historiom innych Podręcznych być może okazałyby się ciekawsze.  Tak na prawdę jest jedną z wielu, nie wyróżnia się, a le autorka wybiera właśnie ją,  co potęguje przekaz tej książki, o tym, że to co spotkało te kobiety dotyczy ich wszystkich, a nie pojedynczych jednostek. Bo nie cierpią tylko podręczne, tak na prawdę cierpi większość tego społeczeństwa, nawet mężczyźni. Dlaczego? Bo odebrano im wolność i miłość! Ko

Chyba rzadko się zdarza, że kolejne części jakiejś serii są coraz lepsze. Często autorzy gubią się w skomplikowanych fabułach lub nie mają pomysłu na kontynuację. Ale nie tym razem! Zakochałam się w "Zawsze i na zawsze" Jenny Han, podczas gdy męczyłam się z pierwszą częścią czyli "Do wszystkich chłopców, których kochałam". Jak to możliwe? Jest to efekt metamorfozy autorki, jej zamierzony efekt, przypadek, a może moje własne preferencje?  Przyjrzyjmy się jak ewoluowała książka, a wraz z nią bohaterowie. W części pierwszej poznajemy głównych bohaterów oraz historię Lary Jean. Ma ona dwie siostry, starsza (Margot) właśnie wyjeżdża na studia na innym kontynencie, przez co rozstała się z chłopakiem (Joshem - ich sąsiadem i przyjacielem, w którym podkochuje się główna bohaterka), a młodsza (Kitty) jest bardzo rozpieszczona. Ich tata jest ginekologiem, a mama (Koreanka) umarła parę lat temu. Lara Jean, aby odkochać się w jakimś chłopaku, pisze do niego list, adresuje g

Pierwszy tom wzięłam z przypadku, na drugi tom czekałam, trzeciego tomu się bałam. Ale od początku… Przypomniałam sobie szybko całą serię. A tak, bo przecież przeczytałam tom trzeci, ale nie pamiętałam co się działo wcześniej. A, że w mojej głowie ostatnio krąży tylko jeden temat to musiałam sobie umilić czas czymś innym. Mam więc za sobą całą trylogię Holly Black. „Okrutny książę” wprowadził mnie w świat Elfhame. Świat, w którym śmiertelnicy nie są u siebie. Są służbą, uciechą, nagrodą, czymś gorszym. Ale nie one. Jude i Taryn Duarte. Ich ojczym zabił ich matkę, ale z poczucia obowiązku wziął siostry do siebie, bo ich trzecia siostra jest jego rodzoną córką. Madok – bo o nim mowa, jest generałem wojsk króla elfów, więc i jego dzieci są szanowane. W tym dwie śmiertelniczki, które starają się nie wychylać, ale oczywiście wszyscy wiedzą, że są one kimś innym. Jude chciałaby być rycerzem. Skoro ukształtowała ją zbrodnia, to nie boi się jej. Pech, a może szczęście sprawiają, ż